Floating like Bibendum

Monsieur Bibendum, the Michelin Man, has been the chief symbol of the French tire company since he was created in 1898. Legend has it that the designer, Mr. O'Galop, was inspired by the sight of a pile of rubber tires. In his earliest incarnations, Monsieur Bibendum had many more thinner roles, as Michelin made bicycle tires at the beginning of the 20th-century; but as the company moved into the production of car tires, his shape changed accordingly. Always depicted as an active, friendly figure, Monsieur Bibendum has achieved lasting success, being both highly memorable and evocative of the product he represents.
In 2000, the Michelin logo was chosen 'Logo of the Century' by an international jury.

This evening I had my first paddle in the new Palm Drysuit. The conditions were perfect for testing: it was just freezing, a thin layer of ice on the kayak, water temperature about 2 or 3 degrees Celsius. After a 10 km paddling with speedy Guus, I did some rolling, re-entry and tried floating in the water. The dry part (paddling) at this temperature was comfortable. The wet part was a totally new experience: with the air trapped in the drysuit, I felt like Bibendum floating on the water. A big sensation, almost absurd, to lie so relaxed in cold water: totally dry and not freezing!

New gear!

This morning I was in a shopping mood. Sometimes it just just feels good to buy yourself something nice. Is it typically Dutch to feel a little bit guilty about this? We are all human. In Dutch there is a saying: "... als je jezelf niet kietelt, doet niemand het!" I should better not try to translate it.
My shopping action was only partially spontaneous. I bought two peaces of gear. This post is about the British part I bought. That was the deliberate decision. The American bit was spontaneous. That is a nice subject for another post.

So now I bought myself a drysuit. I have been doubting about this for a long time. Dry suits are not common in the Dutch seakayaking scene. In all the years I have been kayaking I only once met a Dutch seakayaker wearing a dry suit : Lenze Middelberg (I am not sure if Lenze agrees, but after all those years in Svendborg I tend to call him more Danish than Dutch seakayaker?). Neoprene long johns, chillcheater underlayers and a good paddle jacket work, but there are good reasons for a drysuit: comfort and safety.
Because of this I knew few paddlers I could ask for advice. I asked Lenze, Leon and Shawna (I met them in Anglesey 2003, preparing for their Icelandic Adventure) and they all favored the Kokatat gear. But that is very pricy stuff, not sold in the Netherlands, and I don't like to order clothing by mail order. Above that: I might use my gear rather intensively, but that is nothing compared to what those pro's do! Somewhat simpler should do for me. With this in mind, I did my "research" on internet. The UKseakayakguidbook and the German Spierentonne-forum were good resources. Finally I found the Palm Sidewinder Torrent Dry Suit to come very close to my specs, and (very important) it was sold in a Dutch shop. Douglas Wilcox has written an extensive review of the Palm drysuit.

This morning I went to Arend Bloem: the biggest Dutch kayak retailer and probably the only one having a few drysuits in stock. Arend was surprised by my visit. He told me he normally sells about 5 drysuits in a whole year. But this week he already sold 3. Regarding this numbers Arend offers a surprising wide collection of drysuits: some Hiko-drysuits and the complete Palm collection. Palm size L was the perfect fit for me. After trying and comparing the different Palm-drysuits, I changed my mind. I choose the Sidewinder Classic in stead of the Torrent. The main reason for this is the zipper: the Torrent has a zipper on the back, the Basic over the shoulder. With the zipper over the shoulder I can open and close it all by myself. I can't manage this with the zipper on my back. To be independent is important to me! The reason why I previously set my mind on the Torrent were the sew-on booties of this drysuit. But (as Douglas) I have mixed feelings about this: pro is comfort, con is the vulnerability. And with a combination of chillcheater socks, neoprene socks and booties I never had cold feet. (I am wondering if I shoud wear the (very tight fitting) chillcheatersocks over or under the drysuit. I wonder if the latex seals make a good seal over the socks. I will try it!).
The decision was made easier by the fact that Arend sold the last Palm Sidewinder Torrent in my size one day before. And by coincidence we found out he sold it to Hanny Kreuk, a friend of mine! Hanny and I didn't know from our mutual plans about drysuits. Now I am neither the first nor the only Dutch seakayakcoach in drysuit... I must be looking for another way to boost my reputation!

I can hardly wait to jump into the water: I want to try out my new gear! Alas: no time this weekend. I must wait till Tuesday: my paddling-evening. I will tell you how cold the water feels!

Axel and Nico launching SeaKayak.nl and Zeekajak.nl

pictures by Gert Grobben, used by kind permission of Seakayak.nl

Axel Schoevers and Nico Middelkoop are not only two highly certified sea kayak instructors holding Dutch (NKB), English (BCU) and American (ACA) coaching qualifications. They are also nice guys! It's always a pleasure to meet them on the water, or to talk kayak (and more) with them. I have learned a lot from both. Axel for example, has lead me some years ago to the tidal waters around Anglesey, my first seakayak experience outside the Netherlands. Nico was a serious and dedicated coach for the practical part of my own training for NKB-sea instructor.

In 2003 Axel and Nico paddled around the Netherlands: 1241 km in 28 days! Such an expedition sure is a big test for partnership. Axel and Nico proved to be able to work very good together. Not only on the expedition, but also on business level: they do the Dutch retail for Nigel Dennis Kayaks. And now they have joined their forces in sea kayak instruction and guiding. Axel and Nico recently started two Dutch firms: Zeekajak.nl and Seakayak.nl. This is a very welcome addition to the Dutch sea kayaking scene. I do wish Axel and Nico lots of success in their professional co-operation!

The websites for Zeekajak.nl and SeaKayak.nl are still under construction, but already worth a visit. The Dutch version now offers the most information. For Dutch seakayakers interesting is the scheme Axel made of the NKB sea kayak qualifications with a comparison to the BCU system. Zeekajak.nl offers from the start a complete (and world wide) program of trips and courses. They even offer a trip in Alaska... I wish a year had 500 days (it would still not be enough!).

Still in the air is Axel's personal website. Here you can find lot's of information about seakayaking in general (often in Dutch), trip reports (recent posts mostly in English) and great pictures -> even some pictures with me (Anglesey 2003)!

Body language: hand-, arm- and paddle-signals

Back cover of the Single: Body Language - Queen, EMI Records, 1982

Every morning I have a 5 minute walk from the railway station in Den Haag to my work at the "Provinciehuis" (the house of the the provincial administration). Just in front of the Provinciehuis is the busiest traffic junction of Den Haag. It's regulated by traffic lights, and it is always too long a wait before the lights turn green for the pedestrians.
This morning all the traffic lights were switched off. In the middle of the rush hour the police was using the junction as a training site for regulating the traffic manually. While three policemen were doing this, about twenty other policemen and -women were watching the scene from the side. Most of them were waiting on their turn, and a few were making notes of how their colleagues were doing the job. I wasn't to rushed for my work today, so I joined the watchers for a while. The interaction between the policemen and the car-drivers was fascinating. With a simple whistle and an impressive variation of hand signals the policemen succeeded in directing the continuous flow of cars, bikes and pedestrians very effectively. Although most drivers were hardly familiar with the hand signs of the policemen: they mostly did what they were supposed to do. As I was having a better look, I noticed that it was not just the hand or arm signal that made it work: it was the complete body language of the policeman that did the job. Not the performance of the signals in itself, but the body language made the difference between an experienced and a novice policemen.

After work (?!) I had a thought about the hand-, arm- and paddle signals kayakers can use when they are paddling in a group. As in busy traffic, in the surf zone, or elsewhere in windy conditions on the water, you often have problems to make yourself understood. Sometimes the distances are simply too big to hear another. Though seakayakers should be familiar with the basic whistle and arm signals, most of them are not. And if you think they are: each organization (BCU, NKB, SAU, DKV, KNRM etcetera) is using its own standards. Misinterpretation is likely. So it's wise to agree on some standards before you start paddling with your group. And when you have to use a signal: don't forget your body language!

"Body Language": it reminds me of the music of the early eighties. My first association is with an album of Olivia Newton John. But that's wrong. Her album is called Physical, the song "Body Talk". Not quit the best song of Olivia (is she still making records?). The second association is the song "Body Language" from the album "Hot Space" of Queen. That's also not a highlight. As a matter of fact, much music of the early eighties is spoiled by a overproduced artificial disco sound. Artists with great songs in the late seventies made bad songs in the early eighties. So did Queen. Let us forget this musical mistake of a great rock band, but let us enjoy the wonderful cover it was packed with!

Playing SIGNI and AILA-A

At the clubhouse of the Alphense Kanovereniging de Kromme Aar, Reinout showed us his collection of miniature buoys: all kinds of lateral and cardinal marks, exact copies of the types on the Dutch nautical maps, hand made by Reinout himself. Very instructive!

It has been a hard day's work

It's been a hard day's night
And I've been working like a dog
It's been a hard day's night
I should be sleeping like a log
Lennon/MacCarthy 1964

Sometimes live is hard. Yesterday I spent the day debating scenario's for the future of Zuid-Holland with scientists and representatives of business, social parties and NGO's. That's called work. Location was the pier of Scheveningen. The pier of Scheveningen is some kind of a cross-over between an oil-drilling platfrom and a highway-restaurant. I like neither drilling platforms nor highway-restaurants. And to make it even worse: they are playing music of the Carpenters on the toilet!

But the site is great: in the middle of the surf zone! We were gathering in a meetingroom with a perfect view on the waves. As the day passed, wind was increasing and the rollers and breakers became better and better. The debate was good. I missed my kayak.

A drizzling day around Tiengemeten

Klik hier voor een Nederlandstalig verslag

This is supposed to be a kayaking blog, so after stories on conferences, building sites and biking it is just about time to do a post on the real thing again. Though the weather is not too inviting lately, doing a kayaking tour with friends is a nice way of spending your day. Regarding the number of interests for the tour I planned today, I was not the only person thinking so.

Nico, Jan, Guus, Kaat, David, Gerrit, Reinier and Dick joined on the tour around the island Tiengemeten. Tiengemeten is an island of 1000 hectares in the Haringvliet estuary. Land use of the island was -until five years ago- mainly agricultural, but now the farmers are gone and it's changing in an unique nature reserve. But as it was drizzling all day, we could hardly see anything of the natural beauty. Sometimes sight was less than 100 metres. Nevertheless we enjoyed being outdoors. As David did some sculling and rolling exercises in the cold water (2 degrees Celsius) at the end of our tour, I also couldn't resist a roll. Very refreshing indeed! We really appreciated the warm and cozy canteen of the Yacht Club Hitsertse Kade.


More pictures? click here!
On the site of the Alphense Kanovereniging you can read Reinier's report of the trip (in Dutch).

22 km, watertemp. 2 'C, luchttemp. 5 'C, wind (later) 3 Bft. NW

Wintertime in the Green Heart of Holland

Woerden, Singel naar de Westdam

Too much ice for kayaking, too bad ice for skating: so this morning I took my racebike for a ride. That sure is the best way to get very cold feet! I biked along the site where the new wild water kayaking track is being built. After two hours and 6o km biking in foggy and frosty weather, I really looked forward to a nice warm cup of tea!

Woerden, Emmakade, de Volharding
Zoetermeer, Dutch Water Dreams, bij de Plas van Poot

Dutch Water Dreams - White Water Kayaking Track

Picture of Maarten Holdrinet, thanks to www.kanoslalom.nl

Today I have spent my day on the "Watersportcongres". This was a conference organized by the Dutch Kayak Union (NKB) in association with the Alliance of Nautical Sport Unions (Watersportverbond). Normally it's not my favorite business spending my weekend with meetings and workshops (as I do that far to much in my daily job), but this time it was worth it!
There were dozens of workshops and presentations on al kinds of topics related to nautical sports: from managerial questions to coaching techniques. It was difficult to decide which one to do: always some interesting ones take place the same time! I have taken part in the next discussions and presentations:
- the changes in the coaching and education program of the NKB
- inspiring young people to kayaking and canoeing
- recent developments in ww-kayaking outfitting and techniques
- the new white water track in Zoetermeer: Dutch Water Dreams
The presentation of Dutch Water Dreams was a real eye-opener. I had heard before about the plans, but I didn't realize that it is so much more than just plans: it's reality!

In Zoetermeer, only 30 km from my living place, an artificial White Water Track is being built. The first one in the Netherlands, and not just a simple one: it is an exact copy of the Olympic wild water course of Beijing 2008. International Olympic Slalom Kayakers from all over the world will come training here. An Olympic Kayak Training Centre next door! It's beyond my imagination! It starts in a few months, and it will be open all year. I don't know if I will be able to use it very often. I am not a Slalom- or WW-kayaking-pro but just a simple seakayaker, who likes to play in surf once in a while. But that doesn't matter.

The thing is, that such a giant facility for Extreme Water Sports will surely give a big boost to the image of kayaking. And that is exactly what we need: a better image. Outsiders think kayaking is dull, an activity for old men with beards, not a sport... I do hope the Dutch Water Dreams will succeed in attracting a lot of young enthusiastic people to our sport!

Voor een Nederlands verslag van het Watersportcongres 2006, klik hier

Kajakwoerden-posts from now on in english?

This weblog started some time ago as an easy way to share diaries and pictures of my kayaking trips and courses with the mostly Dutch participants. Soon I discovered a pleasure in itself in experimenting with text and pictures on the internet. The weblogs of MSN-Spaces and Blogger offer an easy way to do this, even for me: I am rather clumsy ICT-user!

First visitors of my weblogs were mainly the kayakers I am paddling with, and some other friends and family. But soon the number of visitors grew, and as I changed from MSN-Spaces to Blogger, the number of international visitors increased. Since Mark Rainsley published on the UK Sea Kayaking Forum a link from my weblog to a thread on the forum, lots of British kayakers have visited the Kajakwoerden weblog. Mark made a little joke about the Dutch language I use. I think he has got a point. Surely my Dutch posts will not be easy to understand for most of the international visitors! So now I am in doubt if I should continue this weblog in English. I am wondering if my little personal notes and thoughts on kayaking in the little Dutch country are interesting for the world wide web community. On the other side: as I tell for myself I do enjoy reading blogs of kayakers I have never met, living on places I have never been, like (for example) New York, Wisconsin, Aarhus, London and so on. And sometimes I am a little disappointed when I find a (probably) interesting story on the web in Spanish, Danish or Swedish or other languages that I don't speak. English is the global internet-language.

So now I think, I should give it a try and write the next posts in English. Depending on (1) the reactions and (2) the pain I have with it to express myself in English (it is much easier and far more faster for me to write my thoughts in Dutch) I will continue this weblog in English. As you will surely notice reading this: I can use some practice in English writing!

With kind regards,
Hans

En ook voor de Nederlandse en Duitse bezoekers van dit weblog: wat vinden jullie er van als ik in het engels vervolg? Ik ben benieuwd naar je reactie!

Google Earth

Sinds kort heb ik een nieuw speeltje: Google Earth. Geweldig: je kunt vanuit de ruimte op iedere plek op aarde inzoomen! Het detailniveau is soms verrassend: vooral van de grote steden zijn zeer gedetailleerde opnamen beschikbaar. Van het provinciehuis in Den Haag (=mijn werkplek) kan je de stenen bijna tellen. Iets minder gedetailleerd, maar ook heel mooi zijn de satellietbeelden van het wad. Vaak zijn de foto's gemaakt met laagwater, zodat je de platen en de geulen goed kunt zien.
Het is alleen jammer dat je niet kunt zien van welke datum de verschillende beelden zijn. Soms zijn ze zeker een paar jaar oud. Dat geldt bijvoorbeeld voor de opnamen van het Groene Hart. De infrastructuur en stedelijke uitbreidingen die de afgelopen twee, drie jaar rond Woerden zijn gerealiseerd ontbreken. Voor "navigatiedoeleinden" zijn de opnamen van het wad dan ook niet geschikt: Rene van der Zwan beschrijft donderdag 19-1-06 in zijn weblog bijvoorbeeld een kreek die ik op de opnamen niet terug kan vinden.

Ik besluit met een "zoekopdracht": wie weet van welk waddeneiland het satellietbeeld hierboven is. Reacties zijn welkom!

PS: Je kunt hieronder op "comments" klikken om een bericht achter te laten.

Exotische kajakbestemming: Galápagos-eilanden

Janine is in oktober naar Ecuador en de Galápagos eilanden geweest. Ze is de Galápagos eilanden met een toeristenboot rond getrokken. Janine is namelijk iets minder enthousiast over het (zee)kajakken dan ik! De Galápagos eilanden vormen een unieke reisbestemming: niet eens zozeer vanwege de eilanden zelf, maar vooral vanwege het spectaculaire dierenleven. Zie de foto's van Janine.
Vanaf februari 2006 worden er nu ook zeekajak-kampeertrektochten op de Galapágos eilanden georganiseerd. In de New York times staat een reisverslag. Als je een breedband-verbinding hebt: de "Multimedia Slide Show" op de New York Times-site is leuk.

De organisator van de zeekajakreizen en de meeste exploitanten van touristenboten houden zich aan de gedragsregels van het National Park. Voor Zuid-Amerikaanse begrippen zijn deze regels streng. Toch kennen de Watersporters in Nederland andere normen voor de omgang met Wildlife. Daarom hier een link naar de Gedragscode voor de Waddenzee!

In a yellow submarine?

In the town where I was born
lived a man who sailed to sea
And he told us of his life
In the land of submarines
So we sailed up to the sun
Till we found a sea of green
and we lived beneath the waves
In our yellow submarine
We all live in a yellow submarine...
(Beatles, 1968)

Het geel van de onderzeeër neigt naar oranje, maar goed. Na vier dagen griep ben ik vanavond met collega kajakkers Sido en Joris en de kids Jelle en Lieke bij de zwembadtraining van Kanovereniging de Kromme Aar geweest. Mijn conditie is nog maar "zo zo", in ieder geval had ik niet echt de rust om lekker te oefenen. Dat geeft niet: vanavond was ik er ook vooral samen met Jelle en Lieke.

Ondertussen heeft Sido een bijzonder fraaie eskimorol gedemonsteerd, zeer beheerst, met het bovenlichaam plat op het voordek, de peddel blijft daarbij keurig op zijn plaats. Weer iets leuks om zelf te gaan oefenen! Hiernaast staat één opname van Sido's rol uit een serie foto's. Zodra ik iets handiger met Java-script en Html-codes ben, maak ik er een animatie van. Dat kan nog wel even duren..

De trage rivier: peddelen op de Lek

Denkend aan Holland
zie ik breede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hooge pluimen
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een grootsch verband.
De lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.
Hendrik Marsman, 1936.

Vanochtend heb ik met Guus en Jaap op de Lek gevaren. De rivier stroomde traag, de lucht hing laag en de zon werd in grijze dampen gesmoord. Dan denk je aan Marsman.
Rivierpeddelen is simpel: je vaart stroomopwaarts tot je er genoeg van hebt, pauzeert en peddelt met de stroom mee weer terug. Daar hoef je niet lang bij na te denken. Hoewel: in het benedenrivierengebied is het soms net iets ingewikkelder. Vanochtend hadden we stroomopwaarts zowaar een beetje stroom mee. Omdat we bij laagwater zijn vertrokken. De invloed van de zee op waterstand en stroming van de Lek is tot aan de stuw bij Hagestein merkbaar. We hoefden vandaag dus ook niet "kribbetjes te varen". Dat is wel relaxt. De keerzijde van de medaille: op terugweg hadden we ook niet veel stroom mee. Zo komt het dat we ongeveer net zo lang terug, als heen gevaren zijn. Vertrekpunt was het recreatieterrein bij Jaarsveld (km raai 962). Het keerpunt was het recreatieterrein bij de stuw van Hagestein (km raai 947). In totaal dus 30 km gepeddeld in ongeveer 4 uur tijd.
De andere foto's van de tocht staan hier.

Op het strandje langs de Lek lagen een heleboel schelpjes: leuke tweekleppige zoetwatermollusken ongeveer 2 cm breed met een fijn slotje tussen de helften. Ik vraag me af hoe deze schelpdiertjes heten. Is het het erwtenmosseltje (Pisidium Cinereum)? Wie helpt?



PS: Aansluitend op het vorige weblogitem: ik heb vandaag proef gezeten in de NDK Romany Explorer van Jaap. Deze kajak heeft een sleutelgatkuip. Dit is een bijzonder grote kuip met geintegreerde dijbeensteunen. In deze kajak heb ik (net als in mijn ww-kajak) contact met de dijbenen. Ondanks de grootte van de kuip geeft dat een veel meer geborgen gevoel. Ook met meer gestrekte benen heb je nog goed bootcontact. In de Svalbard zit het contactpunt (voor mij) (te) ver naar voren: mijn benen zijn te kort! (en daarom zet ik me met de knieën schrap).

To sit or not to sit - that is the question

"To be or not to be, --that is the question:--
Whether 'tis nobler in the mind to suffer
The slings and arrows of outrageous fortune
Or to take arms against a sea of troubles,
And by opposing end them?"
-- From Hamlet (III, i, 56-61)

De titel van dit item is niet origineel. Ere wie ere toe komt: een beetje aan Shakespeare (maar zijn rechten zijn al lang verjaard), en veel meer aan René van der Zwan. In 2002 heeft René onder deze titel een welhaast wetenschappelijk artikel gewijd aan de invloed van de zitpositie en het bootcontact op de vaareigenschappen van een zeekajak. Met dit thema worstel ik nu ook al een poos, alleen niet met woorden, maar met tape en gesloten celschuim...

Ruim een jaar geleden heb ik de North Shore Mariner ingewisseld voor een VKN Svalbard zeekajak. De reden voor verandering was niet de vaareigenschappen of het comfort van de Mariner. Daar is niets mis mee. Het was min of meer toeval dat ik tegen een (nauwelijks) gebruikte Svalbard aan liep die voor een redelijk prijs te koop werd aangeboden. Ik kende dit type zeekajak goed: mijn peddelmaat Guus vaart zo'n kajak. De vaareigenschappen van de Svalbard en Mariner zijn vergelijkbaar: het zijn beiden relatief wendbare grootvolume zeekajaks, die veel vertrouwen wekken. Reden voor verandering waren voor mij:

• het dagluik en het grote ovale achterluik (mijn Mariner had twee kleine ronde Valley-deksels en geen derde compartiment);
• het gewicht (de dioleen-spheretex Svalbard is een paar kilo lichter dan de dioleen-glasfiber Mariner);
• de mooie afwerking (de Svalbard is door Jan van der Sluis gebouwd: prachtig gebogen schot direct achter het zitje, versterkte buitennaad, perfect gebouwd, geen scherpe randen, ruwe plekken, blaasjes etc.);
• mooi rood;
• en soms wil je gewoon weer eens iets anders...

Als je verschillen in vaareigenschappen zoekt, dan zijn die er natuurlijk wel: de Svalbard surft sneller (in de Mariner moet je bewuster aanzetten om een surf te pakken), de Mariner reageert directer op opkanten, de Svalbard is (onbeladen) iets dwarreliger en gevoeliger voor zijwind (heeft eerder de skeg nodig dan de Mariner). Maar dit zijn verschillen in de marge: beide kajaks varen prima.

Terug naar het onderwerp van dit item: de zit. Mijn Svalbard heeft geen gelamineerd zitje dat aan de kuiprand hangt, maar een los schuimzitje. Dat is anders bij de gele Svalbard van Guus (zie foto's). Het schuimzitje ziet er simpel uit, maar is zelfs op lange afstanden verrassend comfortabel. Door de vlakke vorm (in dwarsrichting) is het bootcontact echter een stuk minder. Dat was vrij snel opgelost door het zitje aan weerszijden een paar centimeter op te vullen met (blauw, zie foto) celschuim. Dit gaf verbetering, maar was het toch niet helemaal. Op de een of andere manier bleef ik het gevoel houden me (te) krampachtig klem te moeten zetten bij grotere correcties (steunen, rollen). Het gaat allemaal wel, maar je moet er echt even voor gaan zitten. Ik mis het geborgen gevoel dat kuip en zitje van de (witte, zie foto) Mariner bieden. Dat is vreemd, want in de Mariner zit ik vrij los: toch heb ik nooit behoefte gevoeld in de Mariner iets aan ruimte op te vullen. Onder het mom van "alles went.../niet zeiken..." heb ik afgelopen jaar veel gevaren met de Svalbard. Dat ging prima, leuk en lekker, maar toch bleef op de achtergrond het gevoel -dat ik niet vertrouwd in de kuip zit- knagen...
De kuip van de Svalbard loopt verder naar voren door en heeft -daar waar de opening smaller wordt- aan weerszijden een holle ruimte onder het dek om je knie/bovenbeen schrap te zetten. Daar kan ik mijn knieën in kwijt, maar ik moet dan wel mijn benen echt optrekken. Eigenlijk zit het dek dus net iets te hoog. Ik heb een hele tijd zitten puzzelen op een oplossing. Uiteindelijk blijkt die heel simpel: hoger gaan zitten. Ik heb een dubbelgevouwen matje op het zitje gelegd. Daardoor zit ik 2 centimeter hoger. Het ziet er niet uit, maar nu hoef ik mijn benen niet meer zo ver op te trekken en heb ik bovendien niet alleen puntcontact met met de knieën tegen het dek, maar ook met een stuk bovenbeen. Rollen en steunen gaat ineens een stuk relaxter met de Svalbard! Ik zit zelfs beter voor de voorwaartse peddelslag, kortom: het zitje in de Svalbard was gewoon te laag (voor mij).
Ik ga nog even door met experimenteren: wat is de optimale zithoogte? Er zal ergens een compromis tussen ergonomie en vaareigenschappen (balans) zitten. Daarna los ik het netjes op door een blok schuim onder het zitje te plakken. Tot die tijd leg ik de zitlap onder mijn billen!

IJspret (2): KV Wyrda op de fiets

Het kan vriezen, het kan dooien. Soms kan de winter niet kiezen. Dat is nu het geval: 's nachts een klein beetje vorst, overdag net geen dooi. Met schaatsen wordt het niets en kajakken zit er even niet in. Daarom hebben Alex en ik gefietst op de vaste kanoavond van Kanovereniging Wyrda: Woerden - Papekop - Hekendorp - Haastrecht - Goverwelle - Reeuwijkse Plassen - Driebruggen - Woerden. Het had een kanoroute kunnen zijn. Alleen is de afstand (30 km) iets te groot voor twee uurtjes peddelen (en is er geen doorgaande watergang van Woerden naar Papekop...).
Alex heeft zijn nieuwe Halogeen-accuverlichtingssetje op de fiets getest: een dubbele koplamp die een gigantische stoot licht geeft. Halverwege de route ontdekten we wel dat een accu bij lage temperaturen heel plotseling "op" kan zijn. Zelf ben ik erg tevreden over de naafdynamo op mijn fiets: weinig weerstand, veel energie. Maar daar heb je op het water natuurlijk niets aan...
Op terugweg nog een apart incident: midden op het fietspad lag een gewonde vrouw. We hebben haar naar huis gebracht en realiseren ons (nu nog meer dan ooit) dat je nooit zonder EHBO set op pad moet gaan...
PS: Het volgende item van dit weblog gaat weer gewoon over kajakken. Ook al blijft in Woerden en omgeving ijs op het water liggen: komend weekend gaan we op de Lek of de Rijn peddelen.

Gelukkig nieuwjaar!

Zeekajak cursussen en tochten in 2006 met Hans Heupink

Het jaar loopt op zijn einde, tijd om op een rijtje te zetten wat ik volgend jaar ga doen. Volgende week moet ik een nieuwe provinciale verlofkaart invullen. Dat is de bottleneck: het aantal vrije dagen, te verdelen over familie en hobby... Hans wil altijd te veel. Het plan om de Rijn van begin tot eind af te varen zal ook dit jaar nog een droom blijven...

In ieder geval staat er een paar leuke dingen op het programma voor 2006. Voor NKB, TKBN en/of Salzwasserunion organiseer of begeleid ik dit jaar:

zondag 19 maart 2006 - Rondje Voordelta (NKB)
Een tocht in het vroege voorjaar voor geoefende zeekajakkers, die er niet voor terugschrikken ook in de winter door te varen. Waarschijnlijk varen we naar de Hinderplaat.

zaterdag 29 april 2006 - Aardappelenbult (TKBN)
Nog een tocht in de Voordelta. Als het een beetje mee zit is het dan al minder winter en meer voorjaar. Op de website van Arie en Han staat meer informatie.

Hemelvaart 20 t/m 27 mei 2006: Zeevaardigheid-Opleidingsweek op het Duitse Wad (NKB ism SaU)
Dit is een compleet nieuwe activiteit voor de NKB: in samenwerking met de Duitse Salzwasserunion organiseren we een cursus Zeevaardigheid. Tijdens de cursusweek wordt aandacht besteed aan alle technieken die bij het NKB-diploma Zeevaardigheid horen. Urs Steiner (Ausbildungsleiter SaU) en ik leiden een groep die voor de helft uit Nederlandse en voor de helft uit Duitse deelnemers bestaat. Uitvalsbasis is het Duitse waddeneiland Spiekeroog. In de tweede helft van de week staat een (kampeer)trektocht naar de buureilanden op het programma. Bij voldoende belangstelling (en geschikte (branding-)condities) bestaat aan het eind van de week de gelegenheid het NKB examen af te leggen.

Weekend 10 en 11 juni 2006: Kampeertrektocht rond Schiermonnikoog (NKB)
Met volle bepakking maken we een tocht rond Nederlands mooiste Waddeneiland. Voor deze tocht moet je ook onder zwaardere condities stevige afstanden kunnen varen. Ik begeleid deze tocht samen met Bram van Ankeren. Deze tocht is in principe geschikt als voorbereiding op Zeevaardigheid-Extra.

9 tot en met 16 september: NKB Vlielandkamp
Ook in 2006 leid ik als instructeur een groep op het traditionele Vlielandkamp. Dit jaar heb ik met veel plezier een Zeevaardigheid-opleidingsgroep begeleid. Het is nog niet bekend wie dit jaar welke groep gaat begeleiden. Ik ben ook erg benieuwd of Michel ons weer culinair komt verwennen!

De officiele aankondiging van de NKB activiteiten volgt binnenkort via de Mededelingen van de Commissie Zeekajakvaren en in de Kanosport. Daarin vind je ook informatie over de voorwaarden voor deelname en de aanmeldingsprocedure. Voor meer informatie over de week op Spiekeroog kun je je direct bij mij terecht (stuur een mailbericht, of vul hieronder een "comment" in). Voor Duitse deelnemers verloopt dit via de Salwasserunion. In hun clubblad is de week al aangekondigd: de eerste vijf aanmeldingen zijn inmiddels binnen.

In de bovenstaande lijst staan alleen tochten die ik zelf (mede) begeleid. Uiteraard organiseren TKBN, NKB en Peddelpraat volgend jaar nog veel meer tochten: houd hiervoor de NKB-mededelingen, de vaarkalenders en dit weblog in de gaten! Voor Kanovereniging Wyrda zal ik komend jaar ook nog 1 of 2 beginnersactiviteiten op groot water organiseren. Deze staan in principe ook open voor andere NKB of TKBN-leden.

Genoeg te doen volgend jaar, tot ziens!

Toch geen ijspret...

Zo snel kan het gaan: dinsdag peddelde ik nog met Alex over de Oude Rijn en de Grecht. Dat ging prima, alleen een paar plekken in de luwte (bij de Kamerikse Nessen) waren dichtgevroren. Maar met één nacht vorst zijn grote delen van de Woerdense Singel, de oude Rijn en de Grecht bedekt met een stevige laag ijs. Het is dus even voorbij met het peddelen op Woerdens water. De nieuwjaarsrol zit er morgenmiddag niet in...
Er was gisteren zelfs even sprake van de eerste wedstrijden op natuurijs. De ijsbaan van Espel (Flevoland) was er zo goed als klaar voor. Zover ik weet is die wedstrijd echter uiteindelijk toch niet door gegaan...
Nu regent het weer en zet de dooi weer in. Jammer: geen kano, geen ijs...

Winterpeddelen op de Grecht

Dinsdagavond is de vaste kano-avond van Kanovereniging Wyrda. Normaal gesproken zou ik nu in het donker aan het peddelen zijn. Dankzij de vrije dagen tussen kerst en de jaarwisseling konden clubgenoot Alex en ik vandaag het favoriete clubtraject over de Grecht weer eens met daglicht peddelen. En dat is wel zo leuk.
Alex wilde perse een foto van me maken voor dit weblog: "...dan ben jij ook eens in beeld...". Hij wist nog niet van het vorige weblogitem. Alex had moeite met het horizontaal houden van de camera. Na het draaien van de foto blijft een kleine uitsnede over: de omgeving is weggevallen, maar ik ben nu wel lekker prominent in beeld met de rode VKN Svalbard (mooie kajak!).

We hebben tussen 12.00 en 15.00 uur exact 18 km gepeddeld: v.v. vanaf de steiger van KV Wyrda aan de Woerdense Singel tot aan de aanlegplaats bij Woerdense Verlaat. De temperatuur was net onder het vriespunt, met windkracht ca. 3 uit NO richting was het niet echt warm. De kleine foto laat de Middelwetering zien: een smalle watergang in de dieper gelegen polder. In principe is het mogelijk een rondje te varen over de Grecht en de Middelwetering. Vanwege de v ele lage bruggen en de muskusrattenvallen in de Middelwetering is dit echter geen geliefde route. De Grecht met de Kamerikse Nessen is ook veel mooier en omdat dit boezemwater hoog in het landschap ligt heb je prachtige vergezichten.